زلف بر باد مده تا ندهى بر بادم   ناز بنیاد مكن تا نكنى بنیادم  مى مخور با همه كس تا نخورم خون جگر     سر مكش تا نكشد سر به فلك فریادم      زلف را حلقه مكن تا نكنى در بندم      طره را تاب مده تا ندهى بر بادم   یار بیگانه مشو تا نبرى از خویشم    غم اغیار مخور تا نكنى ناشادم     رخ برافروز كه فارغ كنى از برگ گلم      قد برافراز كه از سرو كنى آزادم    شمع هر جمع مشو ورنه بسوزى ما را     یاد هر قوم مكن تا نروى از یادم    شهره شهر مشو تا ننهم سر در كوه    شور شیرین منما تا نكنى فرهادم رحم كن بر من مسكین و به فریادم رس   تا به خاك در آصف نرسد فریادم حافظ از جور تو حاشا كه بگرد اندر وى   من از آن روز كه در بند توام آزادم